Πρωί, σε ένα απόμερο καφέ του Αμβούργου επικρατεί μια ευχάριστη αναστάτωση. Οι Γερμανοί θαμώνες παρατηρούν με ενδιαφέρον το πολύβουο πλήθος που γεμίζει λίγο λίγο τον χώρο. «Μπορεί στην Ελλάδα να μην είμαστε πάντοτε συνεπείς στα ραντεβού μας, αλλά εδώ... Αγγλοι», λέει υπομειδιώντας η Ανθή, που οργανώνει σήμερα το 6ο πρωινό των περίφημων Greek People in Hamburg.
Η νεοσύστατη ομάδα αποτελείται από νέους που βρέθηκαν απροσδόκητα στη Γερμανία, «μετακινούμενοι από τον ανεμοστρόβιλο της κρίσης». Φοιτητές, μηχανικοί, γιατροί, οικονομολόγοι και πολλοί εργαζόμενοι σε ναυτιλιακές εταιρείες, καθότι το Αμβούργο αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης. Εχουν συρρεύσει, άλλωστε, τόσοι Ελληνες στην πόλη, που ο ιερέας σε κυριακάτικη λειτουργία συμβούλευσε το ποίμνιο να αποτρέπει φίλους και συγγενείς να τους ακολουθήσουν στη Γερμανία. Οπως, μάλιστα, επιβεβαιώνουν στην «Κ», «στις ναυτιλιακές οι Ελληνες γίνονται ανάρπαστοι, καθώς τους αξιοποιούν στις δημόσιες σχέσεις, όπου το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο αποδεικνύεται αποτελεσματικότερο από τη γερμανική οργάνωση».
Η παρέα, που αυξάνεται και πληθύνεται συν τω χρόνω, συναντιέται μία φορά τον μήνα σε ένα πρόγευμα, που διαρκεί έως το απόγευμα. «Πριν από έναν χρόνο, δώσαμε ένα αόριστο ραντεβού άγνωστοι μεταξύ αγνώστων με μοναδικό σημείο αναφοράς το Facebook», περιγράφει η Ανθή, που ήταν μια εκ των πρώτων που έδωσε το «παρών»· «σήμερα δεν μπορούμε να βρούμε καφέ που να μας χωράει».
Το περσινό «ραντεβού στα τυφλά» στέφθηκε με επιτυχία, «φάνηκε πως παρότι στη γενιά μας θεωρούμαστε πολίτες του κόσμου, αναζητούσαμε την επαφή με τους ομοεθνείς μας», παρατηρεί η 32χρονη Ανθή.
Ωστόσο, εν προκειμένω, συνεκτικός κρίκος δεν είναι μόνον η εθνικότητα, καθώς στην πόλη προϋπήρχαν ελληνικές κοινότητες από μετανάστες προηγούμενων δεκαετιών, αλλά η ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, οι συνθήκες που τους οδήγησαν στη μετανάστευση. «Εφόσον όχι μόνον δεν έχουμε απαλλαγεί και οι δύο πλευρές από τα στερεότυπα, αλλά αυτά αναζωπυρώνονται εκ νέου, επικρατεί εκατέρωθεν μια συστολή», αναφέρει ο Στράτος, ψυχολόγος και δεύτερης γενιάς μετανάστης. «Οι γονείς μου έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα και αντιμετωπίζουν το αντίστροφο πρόβλημα». Η εικόνα που έχουν ορισμένοι Γερμανοί για τους Ελληνες συχνά «μυρίζει ναφθαλίνη». «Οταν ένας πελάτης άκουσε το ελληνικό μου επίθετο, παρατήρησε: Θα είστε παντρεμένη με Ελληνα», περιγράφει η Ανθή, που ως διπλωματούχος διερμηνέας μπέρδεψε τον συνομιλητή της.
Η ατμόσφαιρα στο τραπέζι, πάντως, μόνον μελαγχολική δεν είναι. «Μη γράψεις για μας ότι ακούμε Καζαντζίδη και κλαίμε», λέει αστειευόμενος ο Αντώνης, ηλεκτρολόγος-ηλεκτρονικός μηχανικός, «είναι μια μικρή γιορτή σήμερα». Πολλοί εκ των παρευρισκομένων είναι και συνάδελφοι, άλλοι έχουν μεταναστεύσει οικογενειακώς ή με το έτερον ήμισυ. «Στην Ελλάδα είχα μαζέψει αγριάδα», θυμάται ο 38χρονος Λεωνίδας, που μετανάστευσε πριν από τέσσερα χρόνια. «Εκλεισα το κατάστημα ενδυμάτων που είχα κληρονομήσει από τον πατέρα μου, μαζί με τα χρέη του, και εδώ ξεκίνησα από την αρχή: ήταν μια απίστευτη απελευθέρωση».
Υπάρχουν και «σύννεφα»
Στη διαδρομή 30 χλμ. που διασχίζουν μέχρι τη μονάδα τους κάθε πρωί, ο Βίκτορας και η Ζωή, μηχανικοί του ΑΠΘ, συζητούν τα κακώς κείμενα της κρίσης. «Πήρα ό,τι είχε να μου δώσει η Ελλάδα», διευκρινίζει ο Βίκτορας, «έκανα πτυχίο, μεταπτυχιακό και Στρατό». Μετά, όμως, υπήρχε μόνον το κενό: «Οι μηχανικοί 26 έως 33 ετών καταδικάζονται στην ανεργία». «Το ελληνικό μας πτυχίο εδώ έχει βαρύτητα», επισημαίνει, «έχουμε πολύ ευρείες γνώσεις και τη δυνατότητα να καταπιαστούμε με πολύ διαφορετικά αντικείμενα, αλλά όχι να φέρουμε μόνοι μας εις πέρας ένα έργο. Υστερούμε στην πρακτική εξάσκηση».
Οσο αρχίζει, πάντως, να σκοτεινιάζει, τα καλαμπούρια κοπάζουν και κάποια σύννεφα διακρίνονται στο βλέμμα των τελευταίων της παρέας. «Εσύ, που έρχεσαι από Ελλάδα, πες μας», με ρωτάει ένας εξ αυτών, «αλλάζει τίποτα; θα μπορέσουμε να γυρίσουμε;». «Οσο βρίσκομαι εδώ, χάνω τη ζωή στην Ελλάδα, τα ανίψια που μεγαλώνουν, τους γονείς μου που γερνάνε», μου εξομολογείται η 29χρονη Ζωή· «εγώ που ήμουν όλη μέρα έξω, γυρίζω τώρα από τη δουλειά και περιμένω υπομονετικά στο Facebook και στο Skype για να πάρω μια μυρωδιά Ελλάδας».